Kitaplar
Kitapların
ListesiSürekli Yazılar
Kitap Söyleşileri
MEDYA NOTU
EMRE KONGAR
DEVLET, HÜKÜMET VE MEDYA
Demokratik ülkelerde devlet, medyanın güvencesidir.
Daha açık terimlerle ifade edelim:
Demokratik ülkelerde, devlet dediğimiz aygıtı oluşturan, anayasa, yasalar, yönetmelikler, anayasal yargı, idari yargı, adli yargı, temel hak ve özgürlüklerin en başında gelen haberleşme özgürlüğünün, ifade özgürlüğünün ve bütün bunların somut dışa vurumu olan medya özgürlüğünün güvenceleridir.
Demokratik ülkelerde hükümetler, haberleşme, ifade ve medya özgürlüğüne titizlikle uyar.
Uymazlarsa ne olur?
Yargıda hukuk yoluyla, yasamada meclis yoluyla, kamuoyunda ve seçimlerde halk tarafından cezalandırılırlar.
Hem dünyadaki hem de Türkiye'deki demokrasi tarihi, bu tür özgürlük sınırlamaları ve kısıtlamaları yapan ya da yapmaya teşebbüs eden siyasal iktidar örnekleriyle doludur.
Bu örneklerin istisnasız hepsinde, ama hepsinde, siyasal iktidarlar, hukuksal ve siyasal yaptırımlarla karşı karşıya kalmıştır.
Demokratik ülkelerdeki bütün örnekler, bu tür demokrasi karşıtı özlem, tutum ve davranışların, siyasal iktidarlar açısından mutlaka, ama mutlaka olumsuz sonuçlandığını bize öğretmiştir.
Bu olumsuz sonuçlar kimi zaman hemen ortaya çıkar.
Kimi zaman olumsuz sonuçların ortaya çıkmaları ve siyasal iktidarları yıpratarak yok etmeleri uzun zaman alır.
Ama sonuç değişmez!
Medyanın özgürlüklerini sınırlamak ve kısıtlamak isteyen iktidarlar bunun bedelini er veya geç öder.
Çünkü demokrasinin, laiklik gibi, hukuk devleti gibi, eşit ve adil, çoğulcu özgürlükler gibi en temel ilkelerinin, hem muhafazası hem geliştirilmesi hem de günlük yaşamın vazgeçilmez bir parçası olarak kullanılması ancak medya özgürlüğünün titizlikle korunması ile olanaklıdır.
Medya özgürlüğünün sınırlanması ve kısıtlanması çabaları, doğrudan doğruya, rejimin temeline, demokratik niteliğine bir saldırı niteliği taşır.
Demokrasinin kurulması ve geliştirilmesi tarihi bütün dünyada çok kanlı bir tarihe sahiptir.
Aynı tarih Türkiye'de de, Osmanlı'dan günümüze, büyük sancılarla yaşanmıştır.
Dünyadaki ve Türkiye'deki bütün bu demokrasiyi kurma ve geliştirme çabaları, ırk, mezhep ve muhalefet-iktidar savaşları yanında, aynı ölçüde ve önemde, basın özgürlüğü, medya özgürlüğü kavgası olarak da görülebilir ve çözümlenebilir.
Tabii bu tarih bilinci, bu demokrasi bilinci, bu vatandaşlık bilinci, ancak ailede ve toplumda, resmi ve gayri resmi eğitimle kazanılan bir bilinçtir.
Ancak bu tarih ve demokrasi bilincini özümlemiş topumlar, bunun bedelini çok ağır ödemiş halklar, onu korur, uygular ve geliştirir.
Eğitim, bu tarih ve demokrasi bilincinin kuşaktan kuşağa aktarılmasının, toplumun bütün kurumları, örgütleri, vatandaşları ve tabii seçilmiş yöneticileri tarafından benimsenmesinin en temel aracıdır.
Siz eğer, toplumu ve bireyleri, tarih ve demokrasi bilinciyle değil de, cemaat kültürüyle, biat kültürüyle eğitiyor ve örgütlüyorsanız...
Siz eğer demokratik temel hak ve özgürlükleri, özellikle de medya özgürlüğünü, ancak cemaat kültürünün, biat kültürünün egemenliği için bir araç olarak görüyor ve kullanıyorsanız...
O toplumda demokrasi de hayal olur!
