Emre Kongar'ın Resmi^* İnternet Sitesi

Makaleler

Articles in English

Değerli okurlarım, son yıllarda orta sağ iktidarlar ve onların temsilcileri olan ANAP ve DYP, Türkiye'de yolsuzluğun simgeleri haline geldiler.

1965'ten itibaren, Demirel döneminde başlayan yolsuzluk iddiaları, Özal'dan sonra çok yaygınlaştı ve 1990'dan sonra Türkiye'yi tümüyle pençesine aldı.

Kenan Evren ve arkadaşlarının denetiminde yapılan ve asla özgür olmayan 1983 seçimleri ile iktidara gelen Özal, ülkemizi günümüzdeki çıkmazlara ve açmazlara taşıyan pek çok yenilikle birlikte, medyaya doğrudan müdahale dönemini de başlatmıştı.

bulunduğu makamlarda, bir yandan ailesine ve tanıdıklarına özel iş olanakları yaratır ve sermaye oluşumlarını yönlendirirken, öte yandan, medyayı da hem patron hem de çalışanlar düzeyinde etkiliyordu.

Örneğin Uzan grubuyla işbirliği yaparak, bizzat kendi oğluna, anayasanın kesin hükümlerine karşın, yurtdışından Türkiye'ye yayın yapan ilk özel televizyon şirketini kurdurttu.

Londra'da Magic Box adı ile kurulan bir şirket aracılığı ile yayın yapan bu televizyon, Özal'ın "işbirliği" sayesinde TRT'nin denetiminde olan "link hatlarının" Ulaştırma Bakanlığı'na devredilmesi ile Türkiye'de seyredilmeye başlandı.

Çünkü, Anayasa'nın yayın konusunda TRT'ye tanıdığı hukuki tekel hakkı, fiiliyatta, Türkiye'de televizyon yayınlarının nakledilmesinde kullanılan link hatlarının TRT'nin denetiminde olmasıyla destekleniyordu.

Özal, bir kararname ile bu hatları özerk TRT'nin denetiminden alıp, kendisine bağlı Ulaştırma Bakanlığı'na verince, TRT'nin fiili tekeli kırıldı.

Ünlü "Bir defa delinmekle Anayasa'ya birşey olmaz" sözü bu vesile ile söylenmiştir.

Özal bununla da yetinmedi.

Gazete sahiplerine müdahale etti.

Örneğin Günaydın Gazetesi'nin Asil Nadir'e satışını sağladı ve Nadir'in bu gazete için ödeyeceği miktarın temininde kendisine yardımcı oldu.

Patronlar düzeyinde doğrudan ilişkiler kurarak gazetelerin yayın politikalarını etkilemeye çalıştı.

Yine patronlar düzeyindeki müdahalelerle, bugün hala büyük gazetelerin baş köşelerinde dolaşan anlı şanlı büyük yazarları işe yerleştirdi; onlar da bugün bile yazılarında Özal hayranlıklarını sürdürerek vefa borçlarını ödüyorlar.

Tabii Özal döneminde başlayan bu "işbirliği" Özal'dan sonra da artarak devam etti.

Bir süre sonra, siyasal iktidarlar ile medya arasındaki ilişkiler, medya patronlarının ekonomik kazanımlar için siyasal parti liderleri ile ittifaklar kurmalarına kadar gitti.

Politikacılar da, sağladıkları çıkarlar karşılığında, medya patronlarından kamuoyu desteği almaya başladılar.

Politikacılar ile medya arasındaki kirli ilişkiler o hale geldi ki, birtakım medya patronları elde ettikleri olanaklar sayesinde güçlerini çok aşan harcamalar yapmaya başladılar ve bunun sonunda batırdıkları bankalardan dolayı hapse bile girdiler.

Onlarla işbirliği yapan ve kamuoyunun gözünde artık adları yolsuzluk simgeleri haline gelen liderler ise 2002 seçimlerinde baraja takıldılar.

Böylece, 3 Kasım 2002 seçimlerinden sonra, medya ile kirli işlerin sorumluluğunu taşıyan politikacılar siyaset sahnesindeki güçlerini yitirdiler.

Oysa medya patronları siyasetten aldıkları güçle yasal ve yasal olmayan pek çok ekonomik kazanım elde etmişlerdi.

Şimdi bu kazanımlar, arkalarındaki siyasal iktidar desteği çekildiği için tehlikeye giriyordu.

2002 seçimlerinin hemen öncesinde ve hemen sonrasında medyadaki iç bulandıran manzara şöyleydi:

Medya bir yandan "özeleştiri" adı altında rakiplerinin kirli ilişkilerini açığa vuruyor; öte yandan yeni iktidara yakınlaşmaya çalışıyordu.

Medyadaki bütün grupların bankaları vardı ve hepsi, şimdi yasanın değiştirilmesi yolu ile meşrulaştırılan, ama yapıldığı zaman yasadışı olan elektrik ihaleleri almışlardı zamanın iktidarlarından.

Devamı haftaya.