Emre Kongar'ın Resmi^* İnternet Sitesi

Yaklaşık 2 aydır her gün muntazaman yürüdüğüm sahilde hemen hemen her karşılaştığım insan genelkile birbirine bağlı iki soru sordu bana:

"Bunlar gider mi?"

"Ne zaman?"

* * *

Tahmin edersiniz ki, birinci soruya verdiğim yanıt olumlu olunca hemen ikinci soruyu da soruyorlardı.

Birinci soruya verdiğim yanıtı artık beni izleyen hemen hemen herkes biliyor:

"Niye gitmesinler ki... Otoriter yönetimler gitmeyecek olsaysdı, Sovyetler Birliği çökmezdi. Sovyetler Birliği bile çöktüğüne göre, bunlar da elbette giderler!"

Bu yanıtım üzerine arkadan derhal ikinci soru geliyordu elbette:

"Ne zaman?"

Bu soruya verdiğim yanıt da hemen hemen herkes için aynıydı:

"Merak etmeyin, siz görürsünüz!"

* * *

Sohbetler genellikle kısa sürüyordu:

Yürüyüş tempomu bozmamak için benimle konuşmak için yolumu kesenlerden izin isteyip "müsaadenizle, tempomu düşürmeyeyim" diyerek yürüyüşüme devam ediyordum.

Çünkü insanlar çok saygılı görünmelerine karşın, spor için yürüdüğümü bildikleri halde, benimle yürüyerek konuşmak yerine, kimi zaman kolumdan da tutarak, bulundukları yerde beni sabitleyip sohbet etmek istiyorlardı.

Her ne ise, bir yerde otururken uzunca sohbet ettiğimiz veya benimle yürüyerek konuşma sürdürüldüğü zaman üçüncü soru da geliyordu:

"Nasıl? Bunlar serbest seçim yapacaklar mı? Oylarımız çalınmayacak mı?"

Bu soruya da yanıtım, "Yeterince çalışırsanız Demokrasiyi işletirsiniz." oluyordu.

* * *

Bu iktidarın en büyük kozu, insanları eylemsizliğe ve biata sevkeden kadercilik ve toplumun üzerine bir karabasan gibi acımasızca çöken umutsuzluktur!

Sanki ne yaparsanız yapın, toplum bunların baskısından kurtulamayacakmış gibi bir izlenim yaratılıyor!

Yanlış:

İnanmayın buna:

Yetirince DİRENİR ve ÇALIŞIRSANIZ elbette Demokrasi yeniden kurulur...

Yeter ki inanın...