Emre Kongar'ın Resmi^* İnternet Sitesi

Yavuz Renda bir çocuk doktoruydu...

Ama sıradan bir çocuk doktoru değil, bir çocuk nörolojisi uzmanıydı.

Hacettepe'doeki Çocuk Nörolojisi Bölümü'nün ve Türkiye Çocuk Nörolojisi Derneği'nin kurucuları arasındaydı.

Gerek çocuk doktoru olarak, gerekse çocuk nörolojisi uzmanı olarak binlerce çocuğa şifa dağıttı.

Dün onu toprağa verirken, cenazeye katılanların bir bölümü onun şifa verdiği çocukların bizzat kendileri veya aileleriydi.

Yavuz Renda'yı dört nitelik tanımlayabilir sanırım:

Yakışıklılık.

Çalışkanlık.

Dengelilik.

Güvenilirlik.

Yakışıklılık özelliğini ilk sıraya koymamın nedeni, hayatımda gördüğüm en yakışıklı erkek olmasındandır:

Adeta Yunan heykeltraşlarından birinin elinde çıkmış gibi altın orantılı bir yüzü ve bir bedeni vardı...

Onu görüp de hayran olmamak insanın elinde değildi...

Son zamanlarında elbet yüzü de bedeni de yaşlanmıştı ama güzelliğindeki asalet son ana kadar onu terk etmedi.

Çok çalışkandı...

Hiç bıkmaz gece gündüz çalışırdı.

Eşi Sanat Tarihi Profesörü olan Günsel Renda da akademisyen olduğu için, evleri sürekli bir kütüphane ve araştırma birimi havasındaydı; ama bu yargım sizi aldatmasın, son derece ince bir zevkle döşenmiş çağdaş bir sanat merkezi görünümünde bir evleri vardı.

Kariyerinde pek çok yeniliğe imza atmıştı...

Son derece dengeli bir kişiliği vardı...

Gerek iş gerekse aile hayatında hiç kendini yitirdiğini, bağırdığını görmedim, işitmedim.

Sadece Hacettepe'de birlikte çalışmadık, karı koca, bizim çok iyi aile dostlarımız oldukları için bunu rahatlıkla söyleyebiliyorum.

Elbette çalışkanlık ve dengelilik özellikleri onu son derece güvenilir bir doktor, güvenilir bir dost, güvenilir bir insan yapmıştı.

Eşim Bilgi ve ben, Renda alilesiyle, Amerika'dan döner dönmez, oradan tanıdığımız, arkadaşımız Prof. Dr. Kemal Üstay (Türkiye'de tüp bebek uygulaması ilk yapan jinekolog) aracılığı ile tanışmıştık; Kemal'in eşi Beysül, Günsel Renda'nın çok yakın akrabasıydı.

Dolayısıyla biz daha çocuk sahibi olmadan, yani oğlumuz Kağan bile doğmadan, Türkiye'nin en iyi çocuk nörologu ile dost olmuştuk.

Ben Hacettepe'ye, Tıp Fakültesi iken girmiştim ve kurduğum Sosyal Çalışma Yüksek Okulu ile Tıp Fakültesi'nden Üniversite'ye dönüşmüştük.

Aynı sırada (Babamın arkadaşı) Ord. Prof. Suut Kemal Yetkin de, asistanı Günsel Renda ile Sanat Tarihi bölümünü kuruyordu.

Sosyal Çalışma Yüksek Okulu ile, Sanat Tarihi Bölümü'nün ofisleri, Hacettepe'nin (o zamanki deyimi ile) Morfoloji binasının dördüncü katındaki bir koridorda karşılıklı odalardaydı.

Günsel Renda ile dostluğumuz öyle pekişti...

Yavuz'la sohbetlerimiz de, sadece geceleri buluştuğumuzda değil, gündüzleri ara sıra, fırsat bulup bir iş konuşmak için Günseli ziyarete geldiğinde de devam etti.

O dönem dört aile neredeyse gece-gündüz beraberdik:

Hepsi Prof. Dr. olan Beyin Cerrahı Vural Bertan, ve eşi Toplum Hekimliği ve Halk Sağlığı uzmanı Münevver Bertan, sonradan ÖSYM'nin başına geçen mikrobiyoloji uzmanı Altan Günalp ve eşi mikrobiyolog Ayfer Günalp, Rendalar ve biz.

İkisi de jinekoloji profesörü olan Kemal Üstay ile Beysül ve Muammer Alpay ile eşi Berrin zaten aileden sayılıyordu.

En unutulmaz ortak anılarımız, (elbette doğumlar ve hastalıklar dışında) sevgili Bedrettin Cömert öldürülür öldürülmez, Ankara'dan bir süre ayrılmamız istendiğinde Vurallar ve Yavuzlarla birlikte çıktığımız Karadeniz gezisidir.

Yavuz doktorluk araç ve gereçlerini son derece şık bir Bond türü ateşe çantasında taşırdı. O çanta elinden ve otomobilinden hiç eksik olmazdı.

Ankara'nın kültür yüklü gecelerinde konser, tiyatro ve sergi gibi toplantılardan sonra, geceyarıları pek çok kez hasta ziyaretine o çantasıyla giderdi...

"Giderdi" yerine "Gelirdi" demek belki daha doğru olacak, çünkü pek çok kez, çocukların ateşi çıktığı için, bize de geceyarısından sonra pek çok kez geldiğini bugün gibi anımsıyorum.

Ankara'da yaşayan ailelerin çok büyük bir bölümünün çocuk doktoru idi...

Hiç gocunmaz, yoksul, zengin demez, her gelen hastaya (tanıdık olsun olmasın) aynı özeni gösterirdi.

Pek çok çocuğun normal doktorluğunu yapmasının yanında nörolojik sıkıntısı olan çocuklara şifa dağıtmasıyla da ünlenmişti...

Benim arkadaşlarım arasında da, cocuklarını iyileştirdiği için ona minnet duyan çok aile var.

Çok iyi bir baba ve çok iyi bir eş idi.

Günsel'in kariyerindeki zor basamakları tırmanmasında büyük desteği vardı. Sinan ve Bedriye'nin her zaman yanlarında, en yakın arkadaşlarıydı.

Tıp Fakültesi Dekanı olduğunda da büyük bir başarı gösterdiğini söylememe bilmem gerek var mı?

Yavuz Renda bizim için, dostluğun, meslek ahlâkının, gençliğimizin, Ankara yıllarımızın, (sonradan YÖK ile hüsrana uğrayan) Hacettpe'deki heyecanlı devrimciliğimizin bir simgesiydi.

Ölümüyle, yaşamımın çok renkli bir döneminin kapandığını, önemli bir parçasını yitirdiğimi hissediyorum.

Eşine, çocuklarına, torunlarına, bütün sevenlerine sabır ve kendisine rahmet diliyorum!