Emre Kongar'ın Resmi^* İnternet Sitesi

Türkiye'nin gündemine bomba gibi düşen, Avrupa Birliği'ne karşı seçenek olarak önerilen Rusya ve İran ile işbirliği konusu, gerçekten çok şaşırtıcı.

Daha önce tartışmaya açılan Rusya, Türkiye ve İsrail eksenindeki yeni bir anti-terör ittifakı önerisi, bu yeni ve garip öneriden çok daha anlamlı ve gerçekçiydi. Çünkü hem hedef somut olarak anti-terör ve bölge güvenliği olarak belirlenmişti hem de bir "bölgesel güç" olma stratejisini izleyen Türkiye'nin genel politikasına uygun bir nitelik taşıyordu.

Oysa Türkiye'nin, hem de Avrupa Birliği'ne seçenek olarak Rusya ve özellikle de İran'la ittifak etmesi aklın alabileceği bir seçenek değil.

Bunun iki nedeni var: Birinci neden, Avrupa Birliği'nin genel niteliğinden kaynaklanıyor. AB, sadece bölgesel bir güç birliği ya da bir stratejik ve askeri ittifak, hatta sadece bir ekonomik birlik değil, geleceğe uzanan bir "uygarlık projesi". Bu çerçevede, hiç bir bölgesel güç birliğinin ya da bir- iki ülke ile yapılacak olan stratejik ve askeri bir ittifakın ya da daha geniş kapsamlı bir işbirliğinin, AB'nin yerini tutması olanaklı değil.

İkinci neden ise İran'ın yıllardır (belki de Şah İsmail'den beri yüzyıllardır) zaman zaman etkin bir biçimde uyguladığı, komşularına ve özellikle de Türkiye'ye de yönelik olan "rejim ihracı" stretejisi. Bağımsız mahkemelerin kararlarıyla da sabit olan, en seçkin aydınlarımızın öldürülmelerindeki İran parmağı ortada dururken, Türkiye hangi akla hizmet ederek, İran'la ittifak edecek? İran'ın, Çetin Emeç, Uğur Mumcu, Ahmet Taner Kışlalı gibi ülkenin yetiştirdiği en seçkin aydınlarının tek tek nokta hedefleri haline getirilip yok edilmeleri stratejisinin değiştiğine ilişkin hangi somut belirtiler var ki, böyle bir ittifak bir öneri halinde bile olsa gündeme getirilebiliyor?

Türkiye'nin "ulusal güvenliği" hangi soyut gerekçelerle, somut olarak işlenen cinayetlerin önüne geçirilebilir doğrusu merak ediyorum.