Kitaplar
Kitapların
ListesiSürekli Yazılar
Kitap Söyleşileri
AYDINLANMA
EMRE KONGAR
TÜRKİYE'DE LİDERLER NEDEN GÜVENİLİR DEĞİL
Türkiye'yi bugünkü durumuna siyaset ve özellikle de siyasal liderler getirdi.
Çünkü siyaset bir yandan toplumun aynası ama öbür yandan da onu biçimlendiren en büyük güç.
Oysa siyaset, parti genel başkanlarının denetiminde.
Tabii onlar da toplumun yapısal ögelerinden etkileniyorlar ama, "liderlik" işlevleri gereği, bu yapısal ögelerin dinamiklerini biçmlendirmekteki en büyük güç de onların elinde.
Dolayısıyla, Türkiye'yi içine düştüğü bu durumdan yine siyaset ve özellikle de siyasal liderler kurtaracak.
Ben bu nedenle siyaset ve liderler üzerinde odaklaşıyorum ve sürekli olarak onları eleştiriyorum.
Siyasetteki tarihsel ve yapısal çarpıklıkları, liderlik yapısındaki geleneksel, siyasal ve kişisel bozuklukları iyi anlayabilirsek, belki bir çıkış noktasına doğru yönelebiliriz diye düşünüyorum.
Günümüzde siyasal etkinlik, ülke sorunlarını çözmeye yönelik olmaktan çıkmış, ülkenin zenginliklerini ve halkın parasını yağmalayan bir araç haline gelmiş.
Siyasetçi, kendi cebini doldurmaktan başka birşey düşünmeyen bir kişi kimliğine bürünmüş.
Siyasal liderler de bu yağmacı orduların komutanları durumuna gelmiş.
Halk bunun farkında.
Demokrasi adı altında oynanan bu yağmacılık oyununda liderlerin sorumluluklarını bildiği için onlara olan güveni önemli ölçüde sarsılmış.
Ayrıca halkın siyasal liderlere olan güvenini sıfırlayan bir başka öge daha var:
Siyasetçiler bu soygun düzenini sürdürebilmek için mutlaka iktidara gelmek istiyor ve her seçimde aynı sözlerle halkı aldatamaycakları için, sürekli söylem ve eylem değiştiriyorlar.
Partilerin oligarşik ve paranoid liderlik yapıları, liderleri değişmez kıldığı için, seçmen, her seçimde ve seçim sonrasında söylem ve eylemleri birbirini tutmayan, üstelik sık sık söylem ve eylem değiştiren aynı liderleri görüyor.
Seçim kaybeden partilerin liderleri değişmediği için, politika değiştiği zaman, liderin de hem kimliği hem de imajı değiştiriliyor; tabii bu durum halkın onlara duyduğu güveni yok ediyor.
Şimdi bir kaç örnekle küçük anımsatmalar yapalım:
Bir seçim dönemi propagandasını tümüyle dinci bir partinin engellenmesi üzerine kuran bir lider, seçim sonrasında hükümete ortak olabilmek için, o dinci partinin liderini başbakan yapmıştır.
Birbirlerini yolsuzlukla en ağır biçimde suçlayan iki lider, sonradan anlaşmış ve Mecliste birbirlerini aklamışlardır.
Dürüstlük iddiasıyla oy isteyen bir partinin bir bakanı kendisinin ve akrabalarının kurdukları şirketlerle belli rantlar elde etmiş, ama lideri kendisini koruduğu için, sadece bakanlıktan istifa ettirilerek, hakkında soruşturma açılması engellenmiştir.
Bir dönemin hükümet ortakları olarak görev yapan liderlerden ikisi, hem yabancı sermayeye bile uluslararası tahkim güvencesi vermişler, hem de seçim propagandalarını ulusalcılık üzerine kurmuşlardır.
Dürüstlük iddiasını seçim propagandasının temeli yapan bir lider, hakkında çok ciddi yolsuzluk dosyaları olan bir kişiyi büyük kentlerden birinde seçilecek yerden aday göstermiş, bir zamanlar (bir başka partideyken) kendisine en büyük hakaretleri etmiş olan politikacıyı hem amigo olarak kullanmakta hem de yine bir büyük kentin en ön sıralarına yerleştirmekte tereddüt etmemiştir.
Bu örnekleri daha sonsuza dek uzatmak olanaklıdır.
Ben hemen aklıma gelen ve kamuoyu vicdanını çok rahatsız eden bir kaç örnekle yetindim.
Koltuklarını bırakmadıkları için, her seçim döneminde değişen koşullara göre kimlik değiştirmek zorunda kalan liderler, halkın hem kendilerine hem de partilerine olan güvenini sarsmakta ve böylece demokratik rejimi de dinamitlemektedirler.
Demokratik sistem gereği, çözümlerin siyasette ve liderlerde yattığını unutmayalım, onları eleştirmekten geri durmayalım.
