Kitaplar
Kitapların
ListesiSürekli Yazılar
Kitap Söyleşileri
GAZETECİ Mİ DAHA GÜVENİLİRDİR POLİTİKACI MI?
Son yapılan kamuoyu yoklamaları, halkın politikacıya olan inancını tümüyle yitirdiğini açıkça belirtiyor.
Medya, belli sorunların üzerine gitmekle görevli görülüyor, ama ona duyulan güven de sarsılmış durumda.
Otoriter siyasal dönemden, kapalı toplumdan, gizli ilişkilerden ve en önemlisi bunları kendi çıkarlarına alet eden muhteris ve pervasız politikacılardan kaynaklanan toplumsal yozlaşma, bir ahtapot gibi tüm kurumları sarmakta.
Bu korkunç gidişe, "şeffaflık" ve "adalet" ilkelerinin yaygınlaştırılması yani "demokratik hukuk devletinin" etkinleştirilmesi yoluyla "dur" denmez ise, yargı gibi, ordu gibi, hâ lâ saygınlığını koruyabilen kurumlar da yakında bu genel depremin kurbanları arasına katılır.
Hiç kuşkusuz, bu gidişin baş sorumlusu politikacılar.
İşin ilginç yönü, bu durumdan çıkışın anahtarının da politikacıların ellerinde olmasıdır.
Çünkü, şeffaflığı ve adaletin denetimini yaygınlaştıracak ve etkinleştirecek önlemleri Parlamentoda onların alması gerekiyor.
Peki politikacılar bu arada ne yapıyor?
Yeni bir "sansür yasası" hazırlıyorlar.
Esas olarak başarısızlıklarını ve pisliklerini halktan gizlemeye yönelik izlenimi veren bu çaba kendi açılarından da tümüyle yanlış.
* * *
Basına karşı savaş açan iktidar, ister istemez, şu soruyu gündeme getiriyor. "Acaba hangisi daha güvenilir, neden?"
Gerek politikadaki gerekse yazılı ve elektronik basındaki "pisliklere" hiç girmeden, soğukkanlı bir irdeleme ile objektif açıdan bakmak istiyorum konuya. Çünkü ben hem basın mensubu olarak hem de politikacı kimliğiyle önemli deneyimler yaşadım.
Basının amacı, "doğru haber vermek". Hem yaşayabilmesi, yani satış rakamlarının aşağıya düşmemesi hem de meslek ilkeleri açısından varlığı "doğru haber" vermesine bağlı.
Politikacının amacı ne? Ülke sorunları için çözümler üretmek, bunları halka aktarıp onay almak ve iktidara gelip uygulama yapmak. Yani politikacının amacı "vaadlerle halkı ikna etmek ve bu vaadlerini hayata geçirmek".
Aslında, basında da politikada da en büyük tehlike "tekelleşme".
Ayrıca, gazeteci patronuna, politikacı ise genel başkanına bağımlı.
Ama ortak sorunlar yani benzerlikler hemen hemen bu noktada bitiyor.
Şu farkları hemen anımsayalım:
Gazeteciliğin okulu var. Politikanın yok.
Gazeteciliğin meslek ilkeleri var. Politikanın yok.
Başarısız gazeteci, iş bulamıyor. Başarısız politikacı da seçilemiyor, ama çok yüksek bir emekli maaşı alabiliyor veya eski işine dönebiliyor.
Başarısız gazetede başarılı gazeteci, mesleğine başka yayın organlarında, saygınlığını koruyarak devam edebiliyor. Başarısız partide başarılı politikacının başka partiye geçmesi "ilke ve güven" sorunu doğuruyor.
Gazeteci halkın yaşamını doğrudan etkilemiyor. Politikacı doğrudan etkiliyor.
Halkın gazeteciden beklediği basit: Doğru haber vermesi. Halkın politikacıdan beklediği karmaşık: Kişisel, ailesel, ve ülkesel toplam refahın yükseltilmesi.
Gazetecilikteki başarı, "gerçeğe uygun haber üretimi" gibi objektif bir ölçüte göre değerlendiriliyor. Politikadaki başarı, "seçmenin desteği" gibi sübjektif bir kriter ile.
Böylece başlıktaki sorunun yanıtı ortaya çıkıyor: Tabii ki gazeteci daha güvenilir. Çünkü kendisinden beklenen, sınırlı ve hemen denetlenebilen bir görev. Oysa politikacıdan beklenti çok yaygın ve karmaşık, üstelik, başarısı hemen denetlenemiyor.
Bence, Türkiye'nin önündeki bunalımı aşmak için, politikacılar, yazılı ve elektronik basını yani esas olarak gazetecileri düşman görüp hedef alacaklarına, onları müttefik olarak kabul edip, işbirliği yapsalar, hem kendilerinin hem de ülkenin çok daha yararına olur.
Unutmayalım ki her iki grubun da yaşaması, etkin ve verimli olabilmesi, ülkede demokrasinin işlemesine bağlıdır. Düşmanını ezmek için demokrasiyi zedeleyen, aslında intihar etmektedir.
